In de bruisende jaren 80 schitterde Casino Rosmalen als nooit tevoren, dankzij de toewijding van een opmerkelijke bedrijfsleider die het Golden Ten casino op de kaart zette. Zijn charisma en connecties met de burgemeester werkten als magneet op gasten, en het casino floreerde.
Deze gedreven man declareerde 180 uur per week, terwijl er in werkelijkheid slechts 168 uur in een week zitten. Zelfs de Duitse eigenaren negeerden dit excentrieke gedrag, verblind door de stroom van geld die binnenkwam.
Naast zijn ongeëvenaarde inzet, had de bedrijfsleider een opmerkelijke privéleven. Hij was in een relatie met de charmante pit boss van het blackjack, een lachende dame met Antilliaanse roots. Maar, zoals het gaat, hield hij er nog andere relaties op na. Een van deze affaires was met een meisje van de receptie. Deze geheime romances flakkerden op, verweven met de rook en de lichten van het casino.
Poepluier als wraak
Het lot nam echter een draai toen de Antilliaanse vriendin ontdekte dat haar geliefde vreemdging, precies toen ze net was bevallen. Gedreven door woede en verdriet, nam ze een poepluier van hun kleine kindje en stapte vastberaden naar het casino. Daar aangekomen, besmeurde ze de receptie en receptioniste met de inhoud van de poepluier. Het was haar ultieme daad van wraak, een duidelijk statement van haar gekwetste gevoelens.
De receptie was veranderd in een hilarisch en tegelijkertijd surrealistisch toneel. Het verhaal verspreidde zich als een lopend vuurtje onder het personeel.
Dit verhaal van liefde, bedrog en ultieme wraak bleef in de annalen van Casino Rosmalen bewaard, als een herinnering aan een tijd waarin zelfs het meest schijnbaar welvarende casino niet immuun was voor menselijke passies en emoties.
